Rozdział XXIV

*Francesca*

 

- Marco?

Odwrócił się i na mnie spojrzał. Od razu podbiegł do mnie i przytulił. Po moich policzkach popłynął strumień łez. Przyszedł tu, żeby mnie pożegnać. I dowiedział się nawet o której godzinie, na którym lotnisku. Tak bardzo go kocham... Nigdy o nim nie zapomnę, nigdy...

- Fran, Fran... Dlaczego musisz wyjeżdżać? Co się stało?

I opowiedziałam mu całą historię. Był chyba zły na mojego ojca i dobrze go rozumiem. Chociaż to dziwne...

- Słuchaj, kochanie. Możesz mnie posłuchać? Myślę, że to dobry pomysł.

Po wysłuchaniu chłopaka oniemiałam z zachwytu. Mama, muszę do niej zadzwonić!

 

*Federico*

 

Ja ją pocałowałem. Ja ją P-O-C-A-Ł-O-W-A-Ł-E-M! Jaki ze mnie głupek! I palant! Co ja zrobiłem! Debilny ja! Teraz ona już wie, że mi się szalenie podoba. Co ja mówię, ona jest najwspanialsza na całym świecie, najpiękniejsza i najlepsza! Przecież ja ją kocham. Nigdy mi tego nie wybaczy... Wszystko dzieje się zdecydowanie za szybko. Chwila, ona wyszła? Pobiegłem za nią.

 

~Trochę później~

 

Siedziała tak sama, w deszczu. Taka piękna... Podszedłem do niej od tyłu i położyłem moją kurtkę na jej delikatnych ramionach. Nawet się nie odwróciła, tylko lekko drgnęła. Usiadłem obok niej na ławce i zacząłem swój monolog, ponieważ wydawało mi się, że mówię tylko do siebie.

- Słuchaj, Ludmiła...  Przepraszam cię za wszystko, za wszystko. Wiedz, że od dawna mi się podobasz, jestem zakochany w tobie po uszy. I po prostu impuls... Tak, to był impuls. Nie pomyślałem, przepraszam... Zbyt mocno cię kocham.

 

Odszedłem, chciałem uciec.

- Federico, czekaj. Ja ciebie też..

Podbiegła i mnie przytuliła. Byłem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.

 

***

Wiem, że krótki.

 

Miałam dzisiaj dodać cokolwiek, a niedawno wróciłam od lekarza (wczoraj wróciłam z ferii xd)

 

i jeszcze muszę się nauczyć historii -,

Wybaczycie??

~Lena Tavelli